-
1 fluor
fluor, ōris, m. (fluo), I) das Fließen, Strömen, die Strömung, der Fluß, Strom, 1) eig.: a) im allg., der Gewässer, absol., Solin. 18, 2 u. 32, 10: fl. auratus (des Paktolus), Solin. 40, 10: Plur., amnium fluores, Apul. flor. 10: fastiditi Salmonae fluores, Auson. Mosell. 366: sacri fluores Aonidum, v. der Aganippe, ibid. 446. – des Blutes, sanguinis, Arnob. 5, 12. Paul. ex Fest. 92, 15. – b) insbes., als mediz. t. t., fluor sanguis (so!), Cael. Aur. de morb. chron. 2, 11, 128: menstrui fluores, Augustin. de civ. dei 7, 2. – insbes., der Bauchfluß, Durchfall, die Diarrhöe, fl. ventris, Cels. 4, 16 (23). Pallad. 3, 31, 2: stomachi, Scrib. Larg. 108: ders. absol., fluore aeger, Cels. 3, 6 extr.: immensum potu retinere fluorem, Ser. Sammon. 555. – 2) übtr.: stellae fl. et ignitus liquor, Apul. de mund. 16: omnes ventos aëris esse fluorem pulsi, Arnob. 6, 10: velut quaedam exuviae iugi fluore a corporibus manantes, v. den Atomen, Apul. apol. 15. – II) konkr., die Flüssigkeit, das Naß, fletus lacrimarum fluorem (Flut, Strom) fundit, Auct. inc. bei Diom. 450, 17: Plur., lactis liquidi fluores, Nemes. cyn. 227: immoderatos cohibere fluores (des Wassersüchtigen), Arnob. 1, 45: übtr., ima subiecta roscidis videbatur inundare fluoribus (v. Blitz), Mart. Cap. 1. § 67.
-
2 fluor
fluor, ōris, m. (fluo), I) das Fließen, Strömen, die Strömung, der Fluß, Strom, 1) eig.: a) im allg., der Gewässer, absol., Solin. 18, 2 u. 32, 10: fl. auratus (des Paktolus), Solin. 40, 10: Plur., amnium fluores, Apul. flor. 10: fastiditi Salmonae fluores, Auson. Mosell. 366: sacri fluores Aonidum, v. der Aganippe, ibid. 446. – des Blutes, sanguinis, Arnob. 5, 12. Paul. ex Fest. 92, 15. – b) insbes., als mediz. t. t., fluor sanguis (so!), Cael. Aur. de morb. chron. 2, 11, 128: menstrui fluores, Augustin. de civ. dei 7, 2. – insbes., der Bauchfluß, Durchfall, die Diarrhöe, fl. ventris, Cels. 4, 16 (23). Pallad. 3, 31, 2: stomachi, Scrib. Larg. 108: ders. absol., fluore aeger, Cels. 3, 6 extr.: immensum potu retinere fluorem, Ser. Sammon. 555. – 2) übtr.: stellae fl. et ignitus liquor, Apul. de mund. 16: omnes ventos aëris esse fluorem pulsi, Arnob. 6, 10: velut quaedam exuviae iugi fluore a corporibus manantes, v. den Atomen, Apul. apol. 15. – II) konkr., die Flüssigkeit, das Naß, fletus lacrimarum fluorem (Flut, Strom) fundit, Auct. inc. bei Diom. 450, 17: Plur., lactis liquidi fluores, Nemes. cyn. 227: immoderatos cohibere fluores (des Wassersüchtigen), Arnob. 1, 45: übtr., ima subiecta roscidis videbatur inundare fluoribus (v. Blitz), Mart. Cap. 1. § 67. -
3 fluor
-
4 venter
venter, ventris, m. (gén. plur. ventrium) [st2]1 [-] ventre. [st2]2 [-] ventre, sein (maternel). [st2]3 [-] enfant dans le sein maternel; petit des animaux. [st2]4 [-] faim, appétit, voracité. [st2]5 [-] goinfre, glouton. [st2]6 [-] renflement, bosse, saillie. - ventrem ferre: être enceinte. - ventrem facere, Dig.: être bombé (en parl. d'un mur). - ventrem facere, Veg.: décharger son ventre, fienter. - ventris illuvies, Col.: diarrhée.* * *venter, ventris, m. (gén. plur. ventrium) [st2]1 [-] ventre. [st2]2 [-] ventre, sein (maternel). [st2]3 [-] enfant dans le sein maternel; petit des animaux. [st2]4 [-] faim, appétit, voracité. [st2]5 [-] goinfre, glouton. [st2]6 [-] renflement, bosse, saillie. - ventrem ferre: être enceinte. - ventrem facere, Dig.: être bombé (en parl. d'un mur). - ventrem facere, Veg.: décharger son ventre, fienter. - ventris illuvies, Col.: diarrhée.* * *Venter, ventris, mas. gene. Plin. Ventre.\Venter. Iuuenal. L'estomach.\Fluxiones ventris sistere. Plin. Arrester le flux de ventre.\Fluor ventris. Cels. Flux de ventre.\Rabies improba ventris. Virg. Grande faim, Male rage de faim.\Astrictus. Cels. Serré.\Auarus. Horat. Insatiable.\Fusus venter. Cels. Lasche, Flux de ventre.\Grauidus. Ouid. Dedens lequel y a un enfant.\Grauis venter. Ouid. Gros d'enfant.\Improbus. Seneca. Insatiable. \ Inanis. Horat. Vuide.\Intentus. Cels. Si enflé qu'il tend.\Planus. Ouid. Bien uni, Qui n'est point ridé, comme il advient aux femmes qui ont porté des enfants.\Vacui ventris furor. Iuuenal. Une faim enragee, Rage de faim.\Donabat auaro ventri quicquid quaesierat. Horat. Il mangeoit tout ce qu'il avoit acquis.\Duci ventre. Horat. Estre subject à son ventre et à sa friandise.\Si nihil excernit venter. Cels. Si on ne peult aller à la selle.\Exinanire ventrem. Cels. Evacuer.\Liquare ventrem. Cels. Lascher.\Metiri ventrem lino. Cels. Mesurer, etc.\Petere ventrem. Cic. Frapper au ventre.\Resoluere ventrem. Cels. Lascher le ventre.\Suppressus venter. Cels. Reserré.\Tenere ventrem. Cels. Arrester le flux de ventre.\Ventrem perferre. Columel. Estre grosse d'enfant.\Venter. Vlpianus. L'enfant qui est encore dedens le ventre de sa mere, La ventree, La portee.\Ventrem facit paries. Alphenus. Faire ventre. Quand une paroy est vieille et caduque, et s'enfle par le milieu, comme se voulant esbouler ou crever. -
5 venter
venter, tris, Genet. Plur. trium, m. (vgl. ahd. wan [a] st, der Wanst), der Bauch, Leib, I) eig.: a) übh.: venter summus, imus, Cels.: foedus atque olidus venter, Sen.: venter intumescit, Colum. u. Cels.: venter indurescit, Cels.: venter intentus est, Cels.: fabā venter inflatur, Cic.: Plur., latera ac ventres equorum, Lucr. 5, 1322. – b) als Sitz des Magens, venter creat omnes hasce aerumnas, Plaut.: sit numquam venter expletus, voll vom Essen, Hieron.: ventrem fame domare, Liv.: ut non minus animo quam ventre convivae delectarentur, Nep.: hic in ventrem sumpsit confidentiam, hat sich Mut gegessen (scherzh. = gefaßt), Plaut. – dah. zur Bezeichnung der sinnlichen Lüste, bes. der Gefräßigkeit, ventri operam dare, Plaut.: ventri donabat avaro, Hor.: ventri oboedire, dem Bauche, d.i. den sinnlichen Lüsten frönen, Sall.: ventri ac voluptatibus servire (v. Menschen), Lact.: ventri et pabulo servire (v. Schweine), Lact.: ventri dediti, Augustin. – meton., vivite, ventres, ihr Bäuche, d.i. ihr Fresser, Lucil. 75: u. iste venter, Schmausgenosse, Lucil. 1071. – c) = alvus, der Unterleib, sofern er sich durch den Gang vom Unrate frei macht, fluor ventris, Cels.: venter profluit, Cels.: venter solvitur, Cels.: venter mollitur, Plin.: venter movetur, Suet.: dah. ventrem facere, Stuhlgang haben, Veget. mul. 5, 56, 2: quasi ad ventris solita secedens, um ein natürliches Bedürfnis zu befriedigen, Aur. Vict. epit. 41, 22. – d) der Bauch als Sitz der darin enthaltenen Leibesfrucht, der Mutterleib, ventrem ferre, tragen, v. Schwangeren, Liv., trächtig sein, v. Tieren, XII menses, Varro: homines in ventre necare, Iuven.: qui in ventre est, die Leibesfrucht, ICt.: exsecto ventre extractus, ICt. – meton., die ungeborene Leibesfrucht, tuus, Hor.: maturus, Ov.: venter institutus, exhereditatus, ICt.: ventri prospicere, ICt. – e) meton., venter Faliscus, Magenwurst, Preßwurst, Varro LL. 5, 111. Mart. 4, 46, 8. – II) übtr., für alles Bauchartige an Gegenständen, das Bauchige, ber Bauch, die Höhlung, cresceret in ventrem cucumis, Verg.: lagoenae, Iuven.: si paries ventrem faceret, einen Bauch machte, Plaut.: so auch der Bauch einer Wasserleitung (d.i. der von dem einen Fuße des Berges bis zu dem anderen im Tale fortgeführte Teil), Vitr. – / Genet. Plur. immer ventrium, zB. Plin. 9, 157. Solin. 32, 26. Arnob. 7, 24.
-
6 venter
venter, tris, Genet. Plur. trium, m. (vgl. ahd. wan [a] st, der Wanst), der Bauch, Leib, I) eig.: a) übh.: venter summus, imus, Cels.: foedus atque olidus venter, Sen.: venter intumescit, Colum. u. Cels.: venter indurescit, Cels.: venter intentus est, Cels.: fabā venter inflatur, Cic.: Plur., latera ac ventres equorum, Lucr. 5, 1322. – b) als Sitz des Magens, venter creat omnes hasce aerumnas, Plaut.: sit numquam venter expletus, voll vom Essen, Hieron.: ventrem fame domare, Liv.: ut non minus animo quam ventre convivae delectarentur, Nep.: hic in ventrem sumpsit confidentiam, hat sich Mut gegessen (scherzh. = gefaßt), Plaut. – dah. zur Bezeichnung der sinnlichen Lüste, bes. der Gefräßigkeit, ventri operam dare, Plaut.: ventri donabat avaro, Hor.: ventri oboedire, dem Bauche, d.i. den sinnlichen Lüsten frönen, Sall.: ventri ac voluptatibus servire (v. Menschen), Lact.: ventri et pabulo servire (v. Schweine), Lact.: ventri dediti, Augustin. – meton., vivite, ventres, ihr Bäuche, d.i. ihr Fresser, Lucil. 75: u. iste venter, Schmausgenosse, Lucil. 1071. – c) = alvus, der Unterleib, sofern er sich durch den Gang vom Unrate frei macht, fluor ventris, Cels.: venter profluit, Cels.: venter solvitur, Cels.: venter mollitur, Plin.: venter movetur, Suet.: dah. ventrem facere, Stuhlgang haben, Veget. mul. 5, 56, 2: quasi ad ventris solita secedens, um ein natür-————liches Bedürfnis zu befriedigen, Aur. Vict. epit. 41, 22. – d) der Bauch als Sitz der darin enthaltenen Leibesfrucht, der Mutterleib, ventrem ferre, tragen, v. Schwangeren, Liv., trächtig sein, v. Tieren, XII menses, Varro: homines in ventre necare, Iuven.: qui in ventre est, die Leibesfrucht, ICt.: exsecto ventre extractus, ICt. – meton., die ungeborene Leibesfrucht, tuus, Hor.: maturus, Ov.: venter institutus, exhereditatus, ICt.: ventri prospicere, ICt. – e) meton., venter Faliscus, Magenwurst, Preßwurst, Varro LL. 5, 111. Mart. 4, 46, 8. – II) übtr., für alles Bauchartige an Gegenständen, das Bauchige, ber Bauch, die Höhlung, cresceret in ventrem cucumis, Verg.: lagoenae, Iuven.: si paries ventrem faceret, einen Bauch machte, Plaut.: so auch der Bauch einer Wasserleitung (d.i. der von dem einen Fuße des Berges bis zu dem anderen im Tale fortgeführte Teil), Vitr. – ⇒ Genet. Plur. immer ventrium, zB. Plin. 9, 157. Solin. 32, 26. Arnob. 7, 24. -
7 venter
tris (gen. pl. ium) m.1) живот, брюхо Enn, Pl etc.2) чревоугодие, обжорствоventri oboedire Sl (operam dare Pl) и ventre delectari Nep — предаваться обжорству3) кишечник ( fluor ventris CC); перен. мед. стул ( ventrem facere Veg)4) материнская утроба, тж. утробный плодventrem ferre L etc. — быть беременной5) вздутие, выпуклостьin ventrem crescere V — раздуваться, становиться выпуклымv. lagoenae J — пузатый жбанtumĭdo cucurbita ventre Prp — пузатая тыква -
8 rheumatismus
rheumatismus, ī, m. (ῥευματισμός), der Katarrh, Fluß, rein lat. fluctio, Plin. 22, 46 u.a.: levis umoris fluor, quem Graeci rheumatismum vocant, Cael. Aur. de morb. acut. 8, 27, 146: fluctiones alvi, quas Graeci rheumatismus vocant, Bauchflüsse, Plin. 22, 98: dies. vollst. rheumatismi ventris, Plin. 27, 88: alvi, Plin. 23, 121: interaneorum, Plin. 23, 56: intestinorum, Plin. 23, 35: rheumatismi gutturis od. thoracis, Katarrhe der Luftröhre, Plin. 23, 56 u. 154.
-
9 rheumatismus
rheumatismus, ī, m. (ῥευματισμός), der Katarrh, Fluß, rein lat. fluctio, Plin. 22, 46 u.a.: levis umoris fluor, quem Graeci rheumatismum vocant, Cael. Aur. de morb. acut. 8, 27, 146: fluctiones alvi, quas Graeci rheumatismus vocant, Bauchflüsse, Plin. 22, 98: dies. vollst. rheumatismi ventris, Plin. 27, 88: alvi, Plin. 23, 121: interaneorum, Plin. 23, 56: intestinorum, Plin. 23, 35: rheumatismi gutturis od. thoracis, Katarrhe der Luftröhre, Plin. 23, 56 u. 154.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > rheumatismus
См. также в других словарях:
Vulva — mit originärer Schambehaarung; die äußeren Schamlippen verdecken die inneren Schamlippen, den Scheideneingang und die Klitoris … Deutsch Wikipedia